Ik zit met mijn rug naar het grote raam. Hij zit tegenover me.

Er is vertrouwen tussen ons want deze man heeft al training bij mij gevolgd. Hij is onzeker en ik ben benieuwd waarom dit zo is. Ik had die onzekerheid ook al gevoeld toen ik de training aan hem gaf. Tegelijkertijd geeft dit hem ook een sympathieke uitstraling. 

Ik val direct met de deur in huis :  hoe gaat het momenteel met je? 

Hij antwoordt direct met druk, want hij is naar een nieuwe functie geëvolueerd en moet ook nog een deel van de vorige functie doen waarvoor de organisatie een opvolger aan het zoeken is.

Ik zie dat de zon mooi op zijn wit tshirt valt, ik hoor het zoemen van de airco. Ik ruik de zomerlucht die binnen hangt. 

Hij vertelt verder over hoe druk het nu is en wat dit met hem doet. 

Zo vergeet hij te eten, deze ochtend nog toen hij zijn brooddoos wou maken zag hij dat hij zijn boterhammen van gisteren niet had opgegeten. Gewoon geen tijd genomen om te eten. Zo druk bezig, helemaal opgaan in het werk.

Ja, dat kent hij van toen hij jong was, toen was zijn doel om prof voetballer te worden. Hij was goed maar niet goed genoeg. Hij had net iets te weinig talent en werd ook niet goed begeleid. 

Op een gegeven moment was hij heel ziek en moest hij een tijd stoppen met sporten. Hierdoor geraakte hij enorm achter en kon hij niet meer inhaken. 

Hij stopte definitief met het voetbal, tot grote spijt van zijn vader die hierdoor een tijd niet meer met hem sprak. 

Hij verloor op dat moment twee grote liefdes : de liefde voor de voetbal en de liefde van zijn vader. Beide gebeurtenissen grepen hem enorm aan en het enige wat hij kon doen was hard werken. Niet teveel nadenken en zeker niet teveel voelen. Het werken gaf hem een doel en voldoening. 

Hij mist zijn papa die zijn grootste supporter was. Ondertussen al 20 jaar dood, hij moet het verder redden alleen. Als jongste zoon van een groot gezin, tonen dat hij wel wat waard is. Dat hij wel ook hoort bij het gezin, dat hij mag gezien en gehoord worden. 

Vader had het druk met zijn eigen bedrijf, geen dag rust maar wel tijd maken om te kijken naar zijn jongste zoon die succesvol kon worden met voetbal.

Hij voelt vaak ergernis, zegt hij. En als hij niet gehoord wordt dan roept hij het uit. Dat is zijn valkuil vertrouwt hij me toe. Hij durft soms al eens zijn stem te verheffen als hij gefrustreerd is. En dat wordt hem niet in dank afgenomen, hij wordt daar zelfs op afgestraft. Dat vindt hij wel erg van zichzelf, ik zie het. Hij slaat met een beetje schaamte zijn ogen neer. 

Onder die ergernis merk ik veel verdriet. Gemis dat mag benoemd worden en gezien worden. Hiermee gaan we aan de slag in de volgende sessies.